Mangt ein minnest

Kjært barn har mange navn. "Skuln", Myramannen, eller Andreas Midtgård, som var det eigentlege namnet hans, var læraren min dei 4 siste åra på folkeskulen. Me gjekk i ein liten grendeskule, Øvstegard skule, med eit klasserom og kombinert lærarrom, bibliotek og lager i det andre. Læraren var vel mellom 40 og 50 då eg gjekk der, og hadde utdanninga si frå Kristansand lærarskule i ei tid når norskdom og opplysning var viktige i utdanninga. Skulen var annankvar dag, også laurdag, og hadde stort sett sin daglege rytme.To og to klassar gjekk saman.  Me byrja med kristendom.. Læraren spela orgel, og me song ein song, han las frå ei andaktsbok, og så vart me høyrt i salmevers og  attfortalde heimeleksa i bibelsoga og katekisma. Deretter gjekk læraren gjennom ny lekse. Neste time var det rekning. Vi rekna i boka, men fekk lov å rekne lenger, berre me tok vår tørn og rekna på tavla. Siste del var hovudrekning, der me sat på pultane. Læraren plussa og minussa, ganga og dividerte, og

" Vi mobba ikkje i mi tid, for me kunne ikkje engelsk. Men fenomenet var der nok, og i si milde form t heitte det  erting. Kva gjorde du når du erta`? Du terga nokon, Du dreiv ap med dei for å få dei sint. eller grine.Eldre søsken hadde mange måtar å terge dei som var yngre på. Som regel gekk dei vaksne imellom, dersom dei syntes det gjekk for vidt. Eg var vel ikkje heilt fri for å terge og egle, eg som var eldst i søskenflokken. Verre var det når ein gjeng som brukte fysisk eller psykisk vald mot ein einskild.. Det var nok moro for dei som var i flokken, men slett ikkje for den som var åleine.Skadeleg då som no. Nokre var hissige, og dei var lett å terge så dei miste fatninga. Nokre innesitjingar og attsitjingar på skulen vart det nok på  grunn av det,  helst på gutegjengen. I første klasse var det nokre jenter som sprang etter nokre andre på heimvegen. Dei siste vart redde, og det syntes dei første var moro, så dei sprang etter på nytt, huja og ropa. Dagen etter fekk d

- Vi må nå ferja. Eit vanleg ord når eg vaks opp. Skulle du over ein fjord, måtte du ta båt eller ferje. Bergen Norhordland Rutelag hadde eit hefte med ferjeruter så langt som eit vondt år, og det gjekk ferjer på kryss og tvers over fjordane for å binde folket saman. Reiste du med bil, var livet styrt av ferjerutene. Du kom ingen stad før ferja gjekk, og du kom ingen stad etter siste ferje. Då eg var liten, slutta dei å gå tidleg, særleg om laurdag. Etter kl.18.00 gjekk det ingen ting. Far kom for seint til ferja på Steinestø ein laurdagskveld, og returnerte då til slektningar i Bergen. Telefonen var stengt for helga, så dei kunne hverken ringa eller sende telegram. Ei tante mi vart redd for onkelen min, som og var med, og trumfa gjennom at dei skulle etterlysast. Dei sette nesten kaffien i halsen då dei høyrde seg etterlyste på radio utpå kvelden. Det var berre kriminelle som vart etterlyst! Far var skikkeleg opprørd då han kom heim att ut på sundagen. Då eg var riktig liten,

 I dag skal eg skrive om naboen vår, Myramannen, slik eg hugsar han som barn. Det er sikkert mykje å føye til, men dette er slik barnet hugsar han. Han var fødd i Myræ, ein gard i Dalebygda, og sidan han ikkje var odelsgut, tok han lærarskulen i Volda. det var ei dyr og omfattande utdanning i dei dagar. Som nyutdanna lærar hadde han mor, så han var utgamal i mine auge.  I fyrstninga budde han på heimegarden saman med syskena sine, og hadde eit rom der, men bygde seg så hus i Naustdalen, og då me flytta til Flossvik i 1954, vart han næraste nabo. Som dei fleste, leigde han ut øvste etasje, og budde sjølv nede i huset sitt. Han gjekk gjennom utmarka til skulen kvar dag, og åt middag hjå syskena sine på heimegarden, men heldt brødmaten sjølv. Rundt huset hadde han planta ein stor frukthage, og då eg var liten, hadde han vakse seg til, så det var rikeleg med både eple, pære og plommer. Ja han hadde til og med moreller og kirsebær! Vi ungane kom med nett og plastposar, og fekk plukk