Mangt ein minnest

 I min barndom var gata i Bergen belagt med brustein, og når noko var gale, og dei vart veldig skeive og ujevne, så var dei teke opp og erstatta med nye.  Det vert fortalt at det var  Kristan 2 som hadde ein kjæreste som heitte Dyveke: Mor hennar var lei av at dottera vassa i søle i Bergen, og krevde at kongen måtte lage vegar som i Holland, der ho var ifrå. Ho budde i Hollendergata, og derfor trur historikarane at den første brulagte gata i Bergen var Hollendergata, for ca. 500 år sidan.  Alt for kjærleiken!  Ein broleggjar fortel at steinae var lagt slik at vatnet skulle renna ut til sidene av gata, og at det var forskjell på stein , både han som kom frå ulike stader i Noreg, og frå utlandet. Å leggje stein var både handtverk og kunst.  Asfalt, slik eg hugsar det, vart først lagt på eit stykke i nærleiken av tunellen gjennom Eidsvågfjellet og Ytre Sandviken . Den tunnellen kom i 1956, for før det  køyrde rundt Hellesneset det for å koma til Bergen. Det vat såleis ingen shortcuts gjen

 Dei sommarlege  dagane, der bading var  viktig, og   gav også mykje læring. Flod og fjøre stod i Bergens Tidende, og eg var ikkje gamal før eg lærde å finne det. Det stod på siste sida, og hadde opplysningar om vannstanden dagen etter. Vi hadde to badeviker å velje mellom, og valde dei etter flod og fjøre.  Var det fjøre, var det finast i Vågen, for der var det langgunt med sandgrunn, og var det flod, var det best på Flossvika. Der var det forresten to viker, ei mellom nausta, og ei attmed ei hytta. Den første var den finaste, for når floda trekkte seg tilbake var det her og ei lita sandstrand heilt til marebakken, og du kunne hoppe og småstupe frå robåtane som låg fortøydd der.  Eg kjenner enno den kildrande følelsen i kroppen når du vassa utover, og kjende dei små bølgene mot kroppen, og korleis du til slutt vippa deg utover på tærne, for å nå lengst mulig utover i sjøen før du la på svøm. Til ei god badestund var det førebuingar. Ein lærde å organisere, for det var mykje å hugse på

                                                    Gamle Arna stasjon Å reise til Seimsmark og besøke bestemor og bestefar, var litt av ei reise. Du kunne leige motorbåt frå Leiknes og til Indre Arna, eller du kunne reise med bil, ferje og vidare tilVågsbotn og innover forbi Ytre og Indre Arna.  Men det fanns ein tredje veg. Det var å ta båten til byen, gå til jarnbanestasjonen  og ta toget. Fram til 1964 var det ikkje noko hol gjennom Ulrikken, så toget måtte gå den lange og tunge vegen  om Fana og  via Haukeland , Indre Arna og til Seimsmark. Ein lang tur på ein time og eit kvarter, men i dei dagar visste me ikkje betre, og syntes det var ei grei reis.  Det vart nesten ikkje noko att av reisa då tunellen kom, ein reiste gjennom den underjordiske gangen i nesten 10 minuttar, og vips så var me i Indre Arna! Du kjøpte billett i luka på billettkontoret, og venta på ein benk til Oslotoget hadde gått. Då var det tid for lokaltoget. Konduktøren i uniform  med fleirfarga striper på  luva,