Mangt ein minnest

                                               Sang av  tante Jenny Onkel Hilmar var eldste bror til bestefar på Hjelmås. Dei fann seg begge koner frå nabobygda,  som ikkje var så rart, for skogleies forbi Sandvik var det ikkje langt over til Eikanger, og eg trur det var like enkelt å ta dampen frå Eikanger som frå Hjelmås. Konene var systrer, så Brita gifte seg med bestefar, og  Jenny gifte seg med Hilmar. Han tok over heimegarden på Hakset, medan bestefar dreiv garden på Eikanger nokre år før han og familien flytte til Hjelmås. Me er såleis dobbelt i slekt med folket på Hakset.  Dei var tante og onkel til far, men vart sjølvsagt også tante og onkel for neste generasjon. Garden Hakset låg høgt og fritt, med utsyn over bygda. Det skal ha vore gardsbruk der lenge, mellom anna fann eg han ikkje var øydegard i 1520, då både Sandvik og Øvstegard var det. Det er ein av dei to stadene i gamle Hamre  der det skal ha funnes ein bautastein på ca. 2 meter, men både steinen og innskrifta har gått

 Bestefar på Hjelmås hadde to brør. Hilmar var eldre, og Edvard var yngst. Dei vaks opp på Hakset, Hilmar tok over garden. Bestefar budde først på Eikanger, og flytte så til Hjelmås. Han og Edvard arbeidde saman om eit lite kraftverk på Eikanger, og seinare begynte Edvard å arbeide i kraftlaget, og vart den første autoriserte elektrikaren i området. Han busette seg midtvegs mellom Grova og Apaltoppen, som den einaste der, på ein stor tomt som etterkvart vart planta til med mange ulike frukttre og bærtre.  Han gifte seg tidleg, og fekk ein son. Kona hans døydde snart frå han, og sidan Edvard  var avhengig av arbeidet sitt, og drog over heile kommunen, så vaks sonen, Håkon, opp hjå morsfolket sitt i Skånevik.  Edvard la opp det elektiske anlegget i mange nybygg, mellom anna i det nye huset vårt på Flossvika.  Iddvarten,  som han heitte på folkemunne, var kjent i bygdene, og la opp elektriske anlegg, skifte støpsel, ordna ein ekstra kurs, la inn elektisitet i fjøset og skifta ein utelampe

                                                    ( Wikipedia) Alle bønder og fiskarar hadde naust. Korleis skulle dei elles koma seg på fjorden? Fjorden var ferdsleåra, og der fann du matauk.  Naustet stod som regel inne i ei lita vik, litt i ly for været. Det var plass til ein eller to båtar. av og til hadde to naboar naust i lag.    Nokre hadde naust både i vatn og ved sjø. Det var og vanleg å låne båt om ein skulle ut og reise. Såleis fortel Gjertrud  Helland om ein tur til Hamre kyrkje ein nyårskveld, der dei ikkje kunne bruke båten frå eige naust  på grunn av at kulden hadde lagt is over Hjelmåsvågen. Då gjekk dei over Sandvikavatnet og til Fyllingsnes og lånte båt der.  (Mimra 2007) Får min hadde motorbåt, men selde han for å finansiere huset han bygde då han gifte seg. Seinare hadde han ikkje båt, men brukte bil.  Derfor hadde me ikkje båt før Sigmund kom inn i familien. Då var eg nesten vaksen, så eg hadde lite erfaring med robåt. Dei gongene eg prøvde meg, vart det krokete

  Blikket fer omkring på kjøkkenet, og fell på boksar for rest, mat plast, papir , metall og glas. Ute på gardsplassen står det nesten like mange søppelkontainere, og i tillegg ein liten for farleg avfall. Eg sorterar og sorterar, så klima må vere fantattisk over Hedemarken.  Så tenkjer eg snart 70 år tilbake i tid- til avfallshåndtering, eller "bøs" på ein liten stad inne i ein fjord på 50-talet.  --Du får gå ut med katten med dette, sa mor og samla saman slog, bein og restar etter fiskemiddagen. Han åt og var glad til, utan anna tilsetjing av mineralar og vitaminar. Men fekk han mykje fisk, vart han blank i pelsen.  Matavfall fekk grisen, katten og hunden. Katten og hunden fann seg mus til attåtnæring, og katten tok fuglar, utan at nokon ringde Mattilsynet på grunn av det.  Me jaga katten om me såg fangsten, men det var no ein gong slik livet var.   Far grov ned "bøse", som søppelet heitte. Det var eggeskal, hermetikkboksar, glas og anna emballasje, men plast var