Båturen som endra livskursen.


 Kva er meininga med livet?  Eg sat på hybelen min i Bergen 17 år gamal, og var oppteken med dei eksistensielle ting. Frå ståstaden min  gjekk det an å skape seg meining gjennom karriere, yrkesvalg, familie og vener. Men kva var den eigentlege meinuinga? Eg tenkte og funderte, og fann ut at det måtte vera Gud og samfunn med han som var meininga.  Hugs at eg  vaks opp  med kristendomsundervisning, statkyrkje og sundagsskule. Eg hadde gått på yngres, og brått stod det for meg at  eg burde gjera eit aktivt val, velge Gud, på ein måte. 

Eg hadde som dei fleste andre gått på yngres før eg reiste heimanfrå på skular. Ho som hadde vore leiar for yngres på Leiknes heitte Sylvia Øvstegård, ( seinare Toppe) og var då  lærar på Osterøya, på sørsida av fjorden. Eg trudde ho budde på Tepstad, men ho budde på Hjelvik, nabobygda lenger inn i fjorden. 

Men eg skreiv eit brev til henne, adressert Tepstad, og spurde om ho ville vera på kaia førstkomande tysdag, for då ville eg besøke henne. Såg eg ho ikkje, så reiste eg heim til Leiknes.  Brevet var adressert til Tepstad, og postopnaren ringde Sylvia og fortalde at det var brev til henne.  Ho fekk det, og sto på kaia då rutebåten la til.  Me gjekk den halve timen heim til henne, og  vi åt middag og prata om laust og fast.  

Så kom eg fram med ærendet mitt, og ho las nokre velvalgte ord frå Bibelen, før me bøygde kne.  Det var ikkje mykje eg bad, men eg hugsa eg takka " for freden eg kjende i stad". 

Eg reiste til byen att morgonen etter, og  vandringa som kristen tok til. Ei viljesvandring var det nok, etter som omvendinga mi var drive av fornufta, og ynskje om eksistensiell orden på tilværet. 

Omvendinga mi vart ikkje motteke med stor entusiasme heime. Sigmund , som på den tida bekjente seg som ateist og gudsfornektar, såg det heile som eit personleg nederlag, trur eg. Mor sa noko som: " er det det du vil, so....."  Ho hadde som motto at me måtte velja livet vårt sjølv, om det gjekk på tvers av hennar ynskje. 

Heime vart det mange konfrontasjonar og mykje diskusjonar, lite visleg frå alle partar. Det var ikkje enkelt å fronte ei ny tru, og det var ikkje enkelt for andre at tenåringen ikkje hadde blitt særleg heilagjord gjennom frelsesopplevinga si.  Innimellom diskuterte og krangla vi , og eg  slo med dører  og  tok til tårene.  



Eg kjøpte meg nynorsk Bibel, og etterkvart Sangboken, indremisjonen  si offisielle songbok.  Atonalt song  eg medan eg strauk klede og vaska opp. 

Eg visste at eg måtte gå i bedehuset, for dit  gjekk dei kristne. Så neste møte der troppa eg opp. Eg gjekk vegen opp  forbi Leiknesgardane, og syntest så tydeleg at i kvart vindauga stod det folk, og at alle visste at no skal ho Britt i bedehuset.  Eg var ålsveitt då eg endeleg nådde fram til bedehusdøra.  

Folket der  tok imot meg , og møtet gjekk sin gang. 

Bedehuset i dag


Kommentarer

Legg inn en kommentar

Populære innlegg fra denne bloggen

På gamle stigar- i Husdalen.

Bilde
Då Sigmund Husdal kom inn i livet til mor i 1961, og eg og syskena mine samstundes fekk ny stefar, så hende det mykje nytt. Eg overnatta i år i Husdalen for fyrste gong på mange år, og då kom tankane om korleis det var då me starta å reise dit. Husdalen er ein avsidesliggjande gard ein times gange frå Bjørsvik. Du reiste dit, anten med rutebåten eller vart køyrt,  og gjekk så ei ganske bratt stigning opp til Husdalsvatnet, der du anten kunne ro over, eller gå den bratte og til dels glatte stigen opp til Grautevika, der det var kjerreveg resten av vegen. Me ungane lærde snart snarvegane, der du kunne korta inn turen med opptil 10 minuttar. Det du måtte ha med deg, bar du på ryggen og i hendene, så vi måtte ha eit par kvilepausar uansett. Vel oppkomen var det tre hus, der bestemor og bestefar budde i det eine,  Ivar og Olaug budde i det andre saman med ungane sine, og Sigmund hadde kjøpt det nedste huset, og hadde det som ei familiehytte, der også søskena hans kunne vera på vi
Les mer

Fløksand husmorskule

Bilde
Litt frå 60-talet.  Då eg var ferdig med gymnaset i -64, meinte mor at eg måtte kunna koka poteter. Det kunne eg, men forat utdanninga mi skulle vera perfekt, så måtte eg ha eit halvår på husmorskule. Denne skulen var og god å ha både om ein skulle søkje sykepleie eller bli hustellærar. Så eg søkte opptak ved Fløksand husmorskule våren 1965, og kom inn. Skulen var då vel etablert, opna 1909, og nyrestaurert i 1954. Mange kjende personlegheiter har gått her, og eg lærde seinare at Ingrid Espelid Hovig var elev her i 1943, då det ikkje var elektrisitet, og alt måtte kokast på ved og kol i kjellaren. Ho kom tilbake som lærar i 1954, til ein  skule som var i topp stand .  ( Ingrid Espelid Hovig og Olga Leiknes Hopsdal møtes etter 61 år. Dei var kullingar i 1943) Vi fekk ei liste så langt som eit vondt år med alt ein skulle ha med, så mor var engasjert i vekesvis med å sy. Det var sengetøy og håndklær, arbeidsklede, forkle, hette, høvelege sko, og mykje meir som eg ikkje hugsa. Al
Les mer

Hermetisering av middag og frukt, og søndagsdessertar

Bilde
. I dag har vi fryseboksar, og vi kjøper ferskt det meste av året. Vi har det lettvint, og gløymer at for eit par generasjonar sidan var matlaging og husstell  fulltids- jobb. Eg hugsar at mor hermetiserte kjøttkaker med brun saus  og kottelettar. Det var same omstendelege prossessen, med vasking og sterilisering av Norgesglas, koking og steiking av kjøtet som skulle hermetiserast.  Det vart lagt koheit på glasa, og fyllt heilt fullt, og så vart lokket skrudd på. Glasa vart sett i kjellaren, og teke opp til sundagsmiddag  ut over hausten og vinteren. Det kunne vera ein sjangse at maten vart bederva, så ein måtte lukte på, før ein varma det opp. Ellers hermetiserte mor frukt kvar haust. Også der var det vasking og sterilisering av glas, som var oppevart i varm steikeomn til ein skulle bruka dei. Pærer vart skrella og koka i sukkerlake til dei vart møre, og lagt på glas. Ein hella den kokande sukkerlaken over, så glaset vart heilt fullt, og la glaslokket med gummiring på, og skr
Les mer