Posthuset


Kaien på Leiknes var samlingspunkt. Dampen kom innom 2 gonger for dagen, på veg til å frå Bydn. Her låg meieriet, her låg Handelslaget, du kunne henta store pakker som var ekspedert ombord på dampen, og her låg posthuset. Bryggja var sentrum i bygda, hovednerva i kontakten med omverda, og når du skulle ha varer mjølk og post.

Eit lite eitetasjes hus, med post og rikstelefonskilt på utsida. plassert like ovafor kaien og meieriet, med ei lita steintrapp for å kome inn, postkasse på sida til å leggje brev i. Innanfor eit lite avlangt rom, med ein benk plassert på eine langveggen. Ei dør leidde inn til eit rom der det var rikstelefon i eine enden, og postopneri andre. På  kvar side av døra var ei luke med lem, og ei lita hylle. Der kunne du bestille rikstelefon i den eine sida, og hente post i den andre. På kortenden var det to avlukke som du kunnne få/ eller bestille rikstelefonsamtalar til nokon.

Posten var open ei stund om formiddagen,( 9-11?) og nokre timar i kveldinga:Var det frå 17-19.30?
Det var i alle høve travlegast like etter dampen hadde vore der. Postekspeditøren, ho Olga, eller ho Margit, som var vikar, hadde levert post i postsekk i postlugaren ombord i båten , og kom oppatt med postsekkar  med dei karakteristiske blå og raude stripene, og med posthornet på. Posten var stort sett sendt frå bydn, men det hendte det kom post frå Hamre, Tepstad, Eikangervåg eller en annan stoppestad båten hadde.. Sekkane var knytt med hyssing , slik at ingen uvedkomande skulle koma til.


I posten kunne du henta brev og aviser, og få postanvisningar med pengebeløp. Dei måtte rette vedkomande skrive under på før pengane vart utlevert. Men forholda var små, så vi ungane vart rett som det var sendt i posten med underskriven blankett.

Du kunne kjøpe frimerke og sende brev og pengar.
Breva hadde frimerke, og eg trur dei var på 10 eller 25  øre i byrjinga, litt mindre enn no.

Postsparebanken vart grunnlagt i 1950, og utover 1950talet kunne du få utført banktenester i posten, setje inn og ta ut pengar på Postsparebankboka. Kven hugsar ikkje henne? Med sirleg innlimte merke for innskudd, og stempel både for innskot og utttak. Så fekk du høgtideleg påført renter etter årsskiftet. Det var stas å ha postsparebankbok, og så lettvint både å setje inn og ta ut pengar! Vi følte på framgangen.

Når båten hadde vore der, og du hadde henta ferske brød på butikken, og andre matvarer som kom med  dampen, var det tid å hente posten. Folk sat på benken og venta, eller stod og hang langs veggene  og venta på at postopnaren skulle sortere dei innkomne breva og avisene, og tiddskrifta og utbetalingskorta.  Det var ingen reklame den gongen. Folk snakka om siste nytt, diskuterte politikk, og var ueinige om nytteverdien av Gerhardsen, og kor mykje dei sørom fjorden fekk av godene, men dei var einige om at dei fekk altfor mykje. Me ungane høyrde på,  og diskuterte det me var opptekne av.

                                                                        

Så endeleg opna ho Olga luka, og tok til å ropa opp namna til dei som skulle ha post. Vi gjekk bort til opningen, og fekk Bergens Tidende, Bergens Arbeiderblad eller Dagen, Sambåndet eller LO- bladet, alt etter politisk og religiøs ståstad. Me fekk brev, kort , og ikkje minst lange brev med gjennomsiktig
vindauga, der mottakaren stod. Det betydde rekningar.
Vi samla det saman, la det i nettet eller veska, og tok på heimvegen. Dagens høgdepunkt, å gå til dampen, var over,.

Kommentarer

Legg inn en kommentar

Populære innlegg fra denne bloggen

På gamle stigar- i Husdalen.

Bilde
Då Sigmund Husdal kom inn i livet til mor i 1961, og eg og syskena mine samstundes fekk ny stefar, så hende det mykje nytt. Eg overnatta i år i Husdalen for fyrste gong på mange år, og då kom tankane om korleis det var då me starta å reise dit. Husdalen er ein avsidesliggjande gard ein times gange frå Bjørsvik. Du reiste dit, anten med rutebåten eller vart køyrt,  og gjekk så ei ganske bratt stigning opp til Husdalsvatnet, der du anten kunne ro over, eller gå den bratte og til dels glatte stigen opp til Grautevika, der det var kjerreveg resten av vegen. Me ungane lærde snart snarvegane, der du kunne korta inn turen med opptil 10 minuttar. Det du måtte ha med deg, bar du på ryggen og i hendene, så vi måtte ha eit par kvilepausar uansett. Vel oppkomen var det tre hus, der bestemor og bestefar budde i det eine,  Ivar og Olaug budde i det andre saman med ungane sine, og Sigmund hadde kjøpt det nedste huset, og hadde det som ei familiehytte, der også søskena hans kunne vera på vi
Les mer

Fløksand husmorskule

Bilde
Litt frå 60-talet.  Då eg var ferdig med gymnaset i -64, meinte mor at eg måtte kunna koka poteter. Det kunne eg, men forat utdanninga mi skulle vera perfekt, så måtte eg ha eit halvår på husmorskule. Denne skulen var og god å ha både om ein skulle søkje sykepleie eller bli hustellærar. Så eg søkte opptak ved Fløksand husmorskule våren 1965, og kom inn. Skulen var då vel etablert, opna 1909, og nyrestaurert i 1954. Mange kjende personlegheiter har gått her, og eg lærde seinare at Ingrid Espelid Hovig var elev her i 1943, då det ikkje var elektrisitet, og alt måtte kokast på ved og kol i kjellaren. Ho kom tilbake som lærar i 1954, til ein  skule som var i topp stand .  ( Ingrid Espelid Hovig og Olga Leiknes Hopsdal møtes etter 61 år. Dei var kullingar i 1943) Vi fekk ei liste så langt som eit vondt år med alt ein skulle ha med, så mor var engasjert i vekesvis med å sy. Det var sengetøy og håndklær, arbeidsklede, forkle, hette, høvelege sko, og mykje meir som eg ikkje hugsa. Al
Les mer

Hermetisering av middag og frukt, og søndagsdessertar

Bilde
. I dag har vi fryseboksar, og vi kjøper ferskt det meste av året. Vi har det lettvint, og gløymer at for eit par generasjonar sidan var matlaging og husstell  fulltids- jobb. Eg hugsar at mor hermetiserte kjøttkaker med brun saus  og kottelettar. Det var same omstendelege prossessen, med vasking og sterilisering av Norgesglas, koking og steiking av kjøtet som skulle hermetiserast.  Det vart lagt koheit på glasa, og fyllt heilt fullt, og så vart lokket skrudd på. Glasa vart sett i kjellaren, og teke opp til sundagsmiddag  ut over hausten og vinteren. Det kunne vera ein sjangse at maten vart bederva, så ein måtte lukte på, før ein varma det opp. Ellers hermetiserte mor frukt kvar haust. Også der var det vasking og sterilisering av glas, som var oppevart i varm steikeomn til ein skulle bruka dei. Pærer vart skrella og koka i sukkerlake til dei vart møre, og lagt på glas. Ein hella den kokande sukkerlaken over, så glaset vart heilt fullt, og la glaslokket med gummiring på, og skr
Les mer