Å utforske Leiknes indre




No skulle det skje! Eg hadde planlagt det lenge, men ikkje fortalt det til nokon, aller minst mor, som hadde ei  velutvikla evne til å forpurre eventyr.

Vi hadde nemleg ein bekk på Leiknes. Den strekte seg 2-3 kilometer frå Piparvatnet til Vågen, og gjekk gjennom loner og i botnen av bratte dalsider.

Ingen eg kjende hadde gått der, og eg hadde ein ubendig trong til å oppdage dette ukjente territoriet. Vi hadde høyrt på skulen både om Livingstone og Roald Amundsen, så kven visste kva som ville openberre seg i Leiknes indre?

I alle fall ikkje eg, før eg hadde sett med eigne auge. Så oppdagaren Britt Hagesæter rusta seg ut med støvlar, kniv og matpakke, og etter at Anny fekk oppdraget å ta middagsoppvasken, noko som ellers kunne utsett heile ekspedisjonen til neste godversdag, så la eg ut på den ville ferda.


Katten Mons sa farvel midt i Myramarka, og gjekk for å finne mus, så eg måtte ta vegen på oppsida av steinmuren åleine, og fylgja den heilt opp forbi Lonæ, før eg kunne krysse over gå over og fylgje opp til vatnet, før eg gjekk ned att. Rett skal vere rett, til utgangspunktet og tilbake igjen..
http://nordhordland.avinet.no/default.aspx?gui=1&lang=3



 To be continued


Kommentarer

Legg inn en kommentar

Populære innlegg fra denne bloggen

Splint

Bilde
Splintebåt.Foto: Karmsund folkemuseum Splint er  sørvestnorsk for tater eller reisende.  Dei kom i båtane sine, låg nokre dagar, og reiste vidare. Men dei la aldri til kai, men held seg i viker og vågar litt utanfor allfarveg.  Det var ikkje ofte det var splint på Leiknes i min barndom. Men når dei kom, låg dei i ei lita vik mellom Leiknes og Flossvik, på Kattevågen. På Hjelmås trur eg dei låg i Sauvågen Sanderen. Eldre splint " i kyststrøkene var veinettet ofte dårlig utbygd til langt ut på 1900- tallet. I tillegg bodde det folk på nesten hver øy og inne i hver fjordarm., og dette gjorde at omreisende ante muligheter for å skaffe seg et brukbart utkomme  ved å ferdes i båt. Langs kysten hadde de lettere adkomst vannveien. Mange steder var båten det eneste fremkomstmiddelet, og båt gav en etterlengtet følelse av frihet. Det var dessuten enklere å stikke til havs hvis det oppstod trøbbel, og ikke minst bød det seg muligheter til å drive matauk gjennom fangst og fiske....
Les mer

Fløksand husmorskule

Bilde
Litt frå 60-talet.  Då eg var ferdig med gymnaset i -64, meinte mor at eg måtte kunna koka poteter. Det kunne eg, men forat utdanninga mi skulle vera perfekt, så måtte eg ha eit halvår på husmorskule. Denne skulen var og god å ha både om ein skulle søkje sykepleie eller bli hustellærar. Så eg søkte opptak ved Fløksand husmorskule våren 1965, og kom inn. Skulen var då vel etablert, opna 1909, og nyrestaurert i 1954. Mange kjende personlegheiter har gått her, og eg lærde seinare at Ingrid Espelid Hovig var elev her i 1943, då det ikkje var elektrisitet, og alt måtte kokast på ved og kol i kjellaren. Ho kom tilbake som lærar i 1954, til ein  skule som var i topp stand .  ( Ingrid Espelid Hovig og Olga Leiknes Hopsdal møtes etter 61 år. Dei var kullingar i 1943) Vi fekk ei liste så langt som eit vondt år med alt ein skulle ha med, så mor var engasjert i vekesvis med å sy. Det var sengetøy og håndklær, arbeidsklede, forkle, hette, høvelege sko, og mykje meir som eg i...
Les mer

På gamle stigar- i Husdalen.

Bilde
Då Sigmund Husdal kom inn i livet til mor i 1961, og eg og syskena mine samstundes fekk ny stefar, så hende det mykje nytt. Eg overnatta i år i Husdalen for fyrste gong på mange år, og då kom tankane om korleis det var då me starta å reise dit. Husdalen er ein avsidesliggjande gard ein times gange frå Bjørsvik. Du reiste dit, anten med rutebåten eller vart køyrt,  og gjekk så ei ganske bratt stigning opp til Husdalsvatnet, der du anten kunne ro over, eller gå den bratte og til dels glatte stigen opp til Grautevika, der det var kjerreveg resten av vegen. Me ungane lærde snart snarvegane, der du kunne korta inn turen med opptil 10 minuttar. Det du måtte ha med deg, bar du på ryggen og i hendene, så vi måtte ha eit par kvilepausar uansett. Vel oppkomen var det tre hus, der bestemor og bestefar budde i det eine,  Ivar og Olaug budde i det andre saman med ungane sine, og Sigmund hadde kjøpt det nedste huset, og hadde det som ei familiehytte, der også søskena hans kunne v...
Les mer