Siste etappe















Eg måtte vidare. Ein steingard kom i vegen, og den var vrien å forsere, for det var streng og piggtråd i enden, for å hindre at sau og ku kom over til naboen. Men det gjekk bra, bortsett for ei lita rift i buksa.


       .
No var lendet meir kupert, og  lia var brattare opp på båe sider. Det var i sanning V-dal, som me hadde lært på skulen. Bekken slynga seg fram, og mange stader var det reine urskogen å kome gjennom, der gamle mosegrodde og halvrotne oldrar  låg i bekkekanten, og av og til over bekken. Det siste måtte då prøvast, og eg balanserte over, utan å detta uti.





Ein stad kraup eg over, og kjende meg som eg dreiv på i regnskogen i Amasonas.
Langt oppe frå lia høyrde eg ungar som leika og lo. Det var spanande å gå nede i dalbotnen og vite at eg høyrde dei, men dei visste ikkje at eg var her nede!
Eg angra litt på to gaudaskiver i staden for fire. Men litt gauksyre og eit par jordnøter gav ny energi, og nokre nye skot frå ei lita gran stilte verste svolten.
Ei ny klopp, denne gongen i Leiknesmarka, der vegen fra Leiknes til Hillesvåg og Hjelmås gjekk i gamle dagar. Kloppa var stor og forseggjort, og ein kunne liggje å sjå ned i vatnet , både oppover og nedover. Eg prøvde å sende pinnar gjennom vatnet, og dei kom ut på andre sida. I denne delen av ferda vaks det mykje brakje.
Det var det treet korkje sau, hest eller ku åt, så den vaks fritt, og kunne bli stor. Enno ein steingard å klyve over, og så var eg i Hannisdalmarka.
Her kunne det vera fare for å møte hest, for dei hadde ikkje fått traktor enno, slik som fleire av bøndene lenger oppe. Hest var stor, farleg og uberekneleg, i mine tankar ein liten elefant å møte på oppdagarferda. Heldigvis gjekk dyret   på heimejorda denne dagen.
Bekken vida seg ut, og der såg eg Vågen... Eg kjende hjarta slå litt ekstra. Målet var nær.



For å nå  heilt fram måtte eg gå under brua. Høgt der oppe var ho, og her nede var eg. Umåteleg stor, med digre pillarar. Eg fekk knekk i nakken av å sjå opp.  Ein bil passerte, og eg kjende det dirra i underlaget. Nokre folk passerte over brua, men dei såg ikkje meg. Eg kjende ei sitrande spaning: her er eg, heilt åleine, og oppdagar verda.
Litt  til, nokre skritt, og eg var ute i Vågen, og kjende støvlane seig nedi gjørma. Frykta for  søkkjeleire vart for stor, og eg snudde og klatra opp den bratte skråninga til storvegen.
Eg hadde klart det! Eg hadde utforska bekken, og funne for meg ukjent land! Britt Hagesæter alias Livingstone skritta med store steg heimover. Men mor vart ikkje informert om dette heller. Nokre store oppdagingar må ein ha for seg sjølv.
Men det vart eit halvt langebrød og to glas mjølk til kvelds, og søvnen var god.

Kommentarer

Legg inn en kommentar

Populære innlegg fra denne bloggen

På gamle stigar- i Husdalen.

Bilde
Då Sigmund Husdal kom inn i livet til mor i 1961, og eg og syskena mine samstundes fekk ny stefar, så hende det mykje nytt. Eg overnatta i år i Husdalen for fyrste gong på mange år, og då kom tankane om korleis det var då me starta å reise dit. Husdalen er ein avsidesliggjande gard ein times gange frå Bjørsvik. Du reiste dit, anten med rutebåten eller vart køyrt,  og gjekk så ei ganske bratt stigning opp til Husdalsvatnet, der du anten kunne ro over, eller gå den bratte og til dels glatte stigen opp til Grautevika, der det var kjerreveg resten av vegen. Me ungane lærde snart snarvegane, der du kunne korta inn turen med opptil 10 minuttar. Det du måtte ha med deg, bar du på ryggen og i hendene, så vi måtte ha eit par kvilepausar uansett. Vel oppkomen var det tre hus, der bestemor og bestefar budde i det eine,  Ivar og Olaug budde i det andre saman med ungane sine, og Sigmund hadde kjøpt det nedste huset, og hadde det som ei familiehytte, der også søskena hans kunne vera på vi
Les mer

Fløksand husmorskule

Bilde
Litt frå 60-talet.  Då eg var ferdig med gymnaset i -64, meinte mor at eg måtte kunna koka poteter. Det kunne eg, men forat utdanninga mi skulle vera perfekt, så måtte eg ha eit halvår på husmorskule. Denne skulen var og god å ha både om ein skulle søkje sykepleie eller bli hustellærar. Så eg søkte opptak ved Fløksand husmorskule våren 1965, og kom inn. Skulen var då vel etablert, opna 1909, og nyrestaurert i 1954. Mange kjende personlegheiter har gått her, og eg lærde seinare at Ingrid Espelid Hovig var elev her i 1943, då det ikkje var elektrisitet, og alt måtte kokast på ved og kol i kjellaren. Ho kom tilbake som lærar i 1954, til ein  skule som var i topp stand .  ( Ingrid Espelid Hovig og Olga Leiknes Hopsdal møtes etter 61 år. Dei var kullingar i 1943) Vi fekk ei liste så langt som eit vondt år med alt ein skulle ha med, så mor var engasjert i vekesvis med å sy. Det var sengetøy og håndklær, arbeidsklede, forkle, hette, høvelege sko, og mykje meir som eg ikkje hugsa. Al
Les mer

Hermetisering av middag og frukt, og søndagsdessertar

Bilde
. I dag har vi fryseboksar, og vi kjøper ferskt det meste av året. Vi har det lettvint, og gløymer at for eit par generasjonar sidan var matlaging og husstell  fulltids- jobb. Eg hugsar at mor hermetiserte kjøttkaker med brun saus  og kottelettar. Det var same omstendelege prossessen, med vasking og sterilisering av Norgesglas, koking og steiking av kjøtet som skulle hermetiserast.  Det vart lagt koheit på glasa, og fyllt heilt fullt, og så vart lokket skrudd på. Glasa vart sett i kjellaren, og teke opp til sundagsmiddag  ut over hausten og vinteren. Det kunne vera ein sjangse at maten vart bederva, så ein måtte lukte på, før ein varma det opp. Ellers hermetiserte mor frukt kvar haust. Også der var det vasking og sterilisering av glas, som var oppevart i varm steikeomn til ein skulle bruka dei. Pærer vart skrella og koka i sukkerlake til dei vart møre, og lagt på glas. Ein hella den kokande sukkerlaken over, så glaset vart heilt fullt, og la glaslokket med gummiring på, og skr
Les mer