Leiknes indre 2

















Heile den store ekspedisjonen var gjennom utmark, der du kunne møte både ku og hest.. Sauane var på fjellbeite på denne tida av året.














Eigentleg var starten ein gedigen skuffelse. Heile øverste del var lon, og dermed måtte du gå  i lia for å vere sikker på å ikkje dette uti. Det var eit nederlag, for skulle du fylgje ein bekk, gjekk du ikkje i lia! Dessutan måtte du smyge deg under trea, for kyrne og sauane hadde ikkje rådd med all underskogen.





























Eg bevega meg nedover, likevel oppteken av det store prosjektet, å finna Vågen. Nedanfor Myrane var det igjen Lon, og igjen var det oppi bakkane. Langt borte høyrde eg eit plask, og skjøna at det var oteren som hadde høyrt oppdagaren, og forsøkte å kome unna. Hjarte slo litt ekstra, for i min fantasi var dyret stort og farleg, og eg var glad for å kome til kloppa over bekken, og såleis kome forbi det farlege dyret                             .
Men nye fårer lurte, for kyrne deira Myrane hadde i dag slege seg til i granskogen nedanfor kloppa, og eg måtte kome meg forbi dei utan at dei kom for å sjå på meg, og strekkje dei ekle tungene ut mot meg, eller at ungdyra veifta med hovudet og ville ha meg unna. Med bøn til Gud og eit godt tak om kniven kom eg meg unna, smaug under grantrea som stakk og brende, og kom meg over gjerdet til Kleivautmarka.                      



Her forandra lendet seg. Det var opnare, og du kunne fylgje bekken meir, om du heldt deg på høgre sida av bekken. På venstre sida var det myr, men ikkje verre enn at du kunne hoppe frå tue til tue, så eg veksla litt mellom sidene, hoppa over bekken . Eg priste meg lukkeleg over å ha blitt utfridd frå kyrne i Myramarka, og sende ein hjarteleg takk til Vårherre for hans vernande makt. Det var ikkje fritt for at eg nynna på " Ingen er så trygg i fare" der eg bykste og spratt fram og tilbake. Ein og annan liten mort sumde innunder ein stein, men eg var ingen fiskar, eg var oppdagar, så dei vart registrert til seinare utferder. Ein liten stein i bekkekanten passa perfekt til å sitje på, og eg inntok mine to brødskiver med gauda på, og la meg ned for å drikke vatn til. Her var det rennande vatn , og ikkje myrvatn, og dermed trygt å drikke. Barnelærdom. Eg vart litt våt på knærne, og skiten med, men ein må ofre litt for vitenskapen. Dessutan tørka kleda vel til eg kom heim-.
Kjem eg fram? Gjev eg opp? To be continued.....

Kommentarer

Legg inn en kommentar

Populære innlegg fra denne bloggen

På gamle stigar- i Husdalen.

Bilde
Då Sigmund Husdal kom inn i livet til mor i 1961, og eg og syskena mine samstundes fekk ny stefar, så hende det mykje nytt. Eg overnatta i år i Husdalen for fyrste gong på mange år, og då kom tankane om korleis det var då me starta å reise dit. Husdalen er ein avsidesliggjande gard ein times gange frå Bjørsvik. Du reiste dit, anten med rutebåten eller vart køyrt,  og gjekk så ei ganske bratt stigning opp til Husdalsvatnet, der du anten kunne ro over, eller gå den bratte og til dels glatte stigen opp til Grautevika, der det var kjerreveg resten av vegen. Me ungane lærde snart snarvegane, der du kunne korta inn turen med opptil 10 minuttar. Det du måtte ha med deg, bar du på ryggen og i hendene, så vi måtte ha eit par kvilepausar uansett. Vel oppkomen var det tre hus, der bestemor og bestefar budde i det eine,  Ivar og Olaug budde i det andre saman med ungane sine, og Sigmund hadde kjøpt det nedste huset, og hadde det som ei familiehytte, der også søskena hans kunne vera på vi
Les mer

Fløksand husmorskule

Bilde
Litt frå 60-talet.  Då eg var ferdig med gymnaset i -64, meinte mor at eg måtte kunna koka poteter. Det kunne eg, men forat utdanninga mi skulle vera perfekt, så måtte eg ha eit halvår på husmorskule. Denne skulen var og god å ha både om ein skulle søkje sykepleie eller bli hustellærar. Så eg søkte opptak ved Fløksand husmorskule våren 1965, og kom inn. Skulen var då vel etablert, opna 1909, og nyrestaurert i 1954. Mange kjende personlegheiter har gått her, og eg lærde seinare at Ingrid Espelid Hovig var elev her i 1943, då det ikkje var elektrisitet, og alt måtte kokast på ved og kol i kjellaren. Ho kom tilbake som lærar i 1954, til ein  skule som var i topp stand .  ( Ingrid Espelid Hovig og Olga Leiknes Hopsdal møtes etter 61 år. Dei var kullingar i 1943) Vi fekk ei liste så langt som eit vondt år med alt ein skulle ha med, så mor var engasjert i vekesvis med å sy. Det var sengetøy og håndklær, arbeidsklede, forkle, hette, høvelege sko, og mykje meir som eg ikkje hugsa. Al
Les mer

Hermetisering av middag og frukt, og søndagsdessertar

Bilde
. I dag har vi fryseboksar, og vi kjøper ferskt det meste av året. Vi har det lettvint, og gløymer at for eit par generasjonar sidan var matlaging og husstell  fulltids- jobb. Eg hugsar at mor hermetiserte kjøttkaker med brun saus  og kottelettar. Det var same omstendelege prossessen, med vasking og sterilisering av Norgesglas, koking og steiking av kjøtet som skulle hermetiserast.  Det vart lagt koheit på glasa, og fyllt heilt fullt, og så vart lokket skrudd på. Glasa vart sett i kjellaren, og teke opp til sundagsmiddag  ut over hausten og vinteren. Det kunne vera ein sjangse at maten vart bederva, så ein måtte lukte på, før ein varma det opp. Ellers hermetiserte mor frukt kvar haust. Også der var det vasking og sterilisering av glas, som var oppevart i varm steikeomn til ein skulle bruka dei. Pærer vart skrella og koka i sukkerlake til dei vart møre, og lagt på glas. Ein hella den kokande sukkerlaken over, så glaset vart heilt fullt, og la glaslokket med gummiring på, og skr
Les mer