Bruken av vegen over Soddalskaret, etter som eg har høyrt.



Vegen frå Hodnesdal over Soddalsskaret var i gamle dagar kontaktpunktet med omverda, om ein tok landvegen.. Då kom ein over til Prestvegen,som gjekk frå Naustdalen i Hillesvåg til Seim, ettersom Seim sokn høyrde til Hosanger prestegjeld. Korleis tankegangen var med det makabytet, veit eg ikkje, men det må ha noko med at det var lett å reise med båten over fjorden. Vegen over Soddalskaret er nemndi samband med jordskiftet på Leiknes i 1876. I 1884 vart det nemnd som nytt anlegg,  og det var ferdig i 1908.

Ho mor fortalde at under krigen trengte ho  nye ski.Det var ingen ting å få tak i på Leiknes, og bestefar som arbeidde i byen, som forskalingssnikkar, fekk heller ikkje tak i noko. Det var rasjonering på alt. Dei hadde likevel høyrt at på Seim selde handelsmannen ski. Så mor og systra hennar, ho Ingrid, tok ut. Ho mor var vel 17 år, Ingrid to år yngre. Dei gjekk opp i Hodnesdalen, tok over Soddalsskaret og til Sjauset, der dei tok pause hjå nokre slektningar. Eg trur det må vere på bruk nr.5,  hjå dei som budde der det var nesten loddrett utfor og ned på storvegen,  for gammelkona derifrå var frå Kopperdalen på Seim, der bestemor frå  Mundal hadde slekt. Eg reknar med at dei fekk kaffierstatning og noko å bita i, som potetkake. Så gjekk turen vidare over Kleivdal, gjennom Furebergtunellen og fram til handelsmannen. Han  hadde ski.Det var stor glede over dette, og dei bar skiene med seg på heimattvegen.  Dei gjekk tilbake same ferda, og var sikkert innom på Sjauset på heimvegen og. Det var i alle høve kveld og stjerneklårt då dei kom heim att. Den tida var sjølsagt at ein gjekk, og at ting tok tid. men med bil gjer ein same turen  unna på 20 minuttar

.Vegen over Soddalskaret gjekk vel litt i gløymeboka etterat brua over Vågen kom. Det var lettare å reise over brua,  Skulle du til Bergen, og kyrde bil, måtte du allikevel reise om Sjauset, og då passerte du Soddalskaret, utan at me ungane reflekterte over det. Ingen fortalte oss noko. Det var forgangen tid.
Men  ungdomsskulelevar frå Hodnesdal og Øvstegard brukte vegen, og kom på bussen på Soddalsskaret, fortel dei som var jamaldringar. Vegen vart kortare  på den måten, så dei slapp vera så tidleg ute, og kom fortare heim om ettermiddagen. Ungdommar vel stutte vegen, no som då.
Einar Børtveit fortalde at han brukte vegen då han gjekk med avisene. Om han sykla eller gjekk, har eg ikkje heilt klart før meg. Men vegen er syklande den dag i dag. Det var raskaste måten å kome frå Hillesvåg til  Hodnesdalen. . Så nokre har visst om vegen, og bruka han.

Kommentarer

Legg inn en kommentar

Populære innlegg fra denne bloggen

På gamle stigar- i Husdalen.

Bilde
Då Sigmund Husdal kom inn i livet til mor i 1961, og eg og syskena mine samstundes fekk ny stefar, så hende det mykje nytt. Eg overnatta i år i Husdalen for fyrste gong på mange år, og då kom tankane om korleis det var då me starta å reise dit. Husdalen er ein avsidesliggjande gard ein times gange frå Bjørsvik. Du reiste dit, anten med rutebåten eller vart køyrt,  og gjekk så ei ganske bratt stigning opp til Husdalsvatnet, der du anten kunne ro over, eller gå den bratte og til dels glatte stigen opp til Grautevika, der det var kjerreveg resten av vegen. Me ungane lærde snart snarvegane, der du kunne korta inn turen med opptil 10 minuttar. Det du måtte ha med deg, bar du på ryggen og i hendene, så vi måtte ha eit par kvilepausar uansett. Vel oppkomen var det tre hus, der bestemor og bestefar budde i det eine,  Ivar og Olaug budde i det andre saman med ungane sine, og Sigmund hadde kjøpt det nedste huset, og hadde det som ei familiehytte, der også søskena hans kunne vera på vi
Les mer

Fløksand husmorskule

Bilde
Litt frå 60-talet.  Då eg var ferdig med gymnaset i -64, meinte mor at eg måtte kunna koka poteter. Det kunne eg, men forat utdanninga mi skulle vera perfekt, så måtte eg ha eit halvår på husmorskule. Denne skulen var og god å ha både om ein skulle søkje sykepleie eller bli hustellærar. Så eg søkte opptak ved Fløksand husmorskule våren 1965, og kom inn. Skulen var då vel etablert, opna 1909, og nyrestaurert i 1954. Mange kjende personlegheiter har gått her, og eg lærde seinare at Ingrid Espelid Hovig var elev her i 1943, då det ikkje var elektrisitet, og alt måtte kokast på ved og kol i kjellaren. Ho kom tilbake som lærar i 1954, til ein  skule som var i topp stand .  ( Ingrid Espelid Hovig og Olga Leiknes Hopsdal møtes etter 61 år. Dei var kullingar i 1943) Vi fekk ei liste så langt som eit vondt år med alt ein skulle ha med, så mor var engasjert i vekesvis med å sy. Det var sengetøy og håndklær, arbeidsklede, forkle, hette, høvelege sko, og mykje meir som eg ikkje hugsa. Al
Les mer

Hermetisering av middag og frukt, og søndagsdessertar

Bilde
. I dag har vi fryseboksar, og vi kjøper ferskt det meste av året. Vi har det lettvint, og gløymer at for eit par generasjonar sidan var matlaging og husstell  fulltids- jobb. Eg hugsar at mor hermetiserte kjøttkaker med brun saus  og kottelettar. Det var same omstendelege prossessen, med vasking og sterilisering av Norgesglas, koking og steiking av kjøtet som skulle hermetiserast.  Det vart lagt koheit på glasa, og fyllt heilt fullt, og så vart lokket skrudd på. Glasa vart sett i kjellaren, og teke opp til sundagsmiddag  ut over hausten og vinteren. Det kunne vera ein sjangse at maten vart bederva, så ein måtte lukte på, før ein varma det opp. Ellers hermetiserte mor frukt kvar haust. Også der var det vasking og sterilisering av glas, som var oppevart i varm steikeomn til ein skulle bruka dei. Pærer vart skrella og koka i sukkerlake til dei vart møre, og lagt på glas. Ein hella den kokande sukkerlaken over, så glaset vart heilt fullt, og la glaslokket med gummiring på, og skr
Les mer