Bensinstasjonen

F


Far hadde bensinfat og pumpe då me budde på Leiknes. Han henta fatet På Sandviken i Bergen, på Shell sitt raffineri. Det var langt til næraste bensinstasjon, og på den måten sparde han tid og pengar, og fyllte opp tanken heime. Pumpa var montert på veggen i den opne garasjen, og du sat på ein stige mellom første etasje og loftet og pumpa, og kunne velje om du pumpa opp 1 eller 10 liter før du sleppte bensinen inn på bensintanken. Eg visste kor mykje som gjekk på tanken, men ein gong rekna eg feil, og då fløymde det bensin ut frå bensinrøret. Eg var snar til å stoppe, men litt spille vart det, og eg fekk kjeft.


Då me flytta til Flossvika, fekk far grove  ned først ein tank, og så ein til. Han støypte fast ein bukk, slik at han kunne skifte olje på bilen sjøl, og utføre småreparasjonar.Mange lånte bukken til både oljeskift og når dei skulle vøle bil. Eit lite pumpehus sette han og  opp, Der det var plass til olje og  rekvisita.


 Han fekk opp eit par bensinpumper, og vips så hadde me ein liten bensinstasjon. På pumpene stod literpris, og teljeverket fortalde kor mykje ein tappa. Ein betalte inne i pumpehuset. Shell var leverandør, og me ungane lærte oss å fylla bensin og selje olje, frostveske og andre ting kundane trong.  Vi  peila dei store bensintankane, og gav  mor beskjed når me trengte ny forsyning av bensin. Då kom det tankbil frå raffineriet i Bergen, Sjåføren Farstad som oftast kom, hadde alltid tid til å prata, og me  rekna han  som ein av våre gode vener.

Det var ikkje så mange kundar i byrjinga, men dei fleste bilane frå Leiknes og Hjelmås, og ein del scooterar og mopedar som folk bruka til å kome seg på arbeid i  Udlavågen eller på  Tøffelen på Hjelmås. Bensinprisen hugsar eg ikkje, men det var under ei krone for literen, og mange fyllte ikkje for meir enn 10 kroner om gongen.
Mopedar og scoterar skulle ha olje i bensinen, og då hadde vi eit halvlitermål, med strekar  på innsida,  som vi tømde olje i , og tømde ho gjennom trakt på tanken før me fylte bensin. På den måten blanda olja og bensinen seg  før dei starta motoren att. Som oftast gjekk det bra, men eg hugsar at eg ein gong fylte dobbelt med olje. Det rauk bra frå den mopeden, og eg kjenner enno kor flau eg var!

Mor fortsette då far døde, og bensinstasjonen var ei lita familiebedrift i nokre år. Til å byrja med hadde vi ikkje stengetid, for me var jo heime og vi trengte kundane og pengane, så når det fløytte ein bil ved bensinpumpene, var det å sleppa det du hadde i hendene å springe. Kunden først, det lærde me tidleg! Ville dei prata, så gav vi oss tid til å prata.
 Vi sørgde for å ha vekslepengar, og talde opp  når dagen var over, for vi var jo rekneskapspliktige.
Etter kvart hadde vi ei slags stengjetid, men om nokon trong bensin, så fyllte me. Det var langt til neste stasjon, og folk måtte jo koma fram. Det hende folk kom om natta. Ein og annan gong fordi dei hadde misrekna seg på bensin, andre tider fordi det var nokon som skulle til doktor. Då hamra dei på døra til vi kom ut. Pumpehuset var låst om natta, og me slo av og på strømmen til pumpene inne i hovedhuset, så ingen kunne stela bensin.
Vi fekk meir rekvisita etter kvart, både tennpluggar, lappesaker, slangar og batteri. Vi utvida også med litt snop, populært for ungar i bygda, anten dei kom med bil eller sykla.
Påhengsmotorar begynte å bli vanlege, og rett som det var kom særleg byfolk  for å fylle på kanner. Det var påbudt med Jerrykanner etterkvart, og vi lika ikkje at folk brukte tomme oljekanner til bensin, og prøvde å få folk til kjøpe godkjende kanner hjå oss.
Som ein kuriositet kan eg nemne at då skulen på Leiknes skulle bore etter vatn, så trengte  også brunnboraren bensin. Han vart kjent med ungane, og seinare med mor. " Sigmund skal ha bensin,"sa tvillingane.  Slik starta det bekjenskapet og seinare ekteskapet.

.
Mor var ofte innom på Shellkontoret når ho var i byen, og argumenterte for å få større stasjon, slik at ho kunne leva av bensinsalg. Når me var med, måtte me belaga oss på å vente på forkontoret. Kjedeleg, sidan lesestoffet var nokså oljerelatert. Ein vente seg til å ha medbrakt om ein skulle vere med dit.
 Men då nye vegen kom til Eikanger, valde Shell å satse på ny stasjon på Fyllingsnes med serviceverkstad. Det var ein klar nedtur for vår verksemd, og stasjonen på Flossvika vart etter kvart nedlagt. I ettertid er eg takksam for den opplæring eg fekk når det galdt å setje kunden først, handsame pengar , jobbe praktisk  og yte service.







M

Kommentarer

Legg inn en kommentar

Populære innlegg fra denne bloggen

På gamle stigar- i Husdalen.

Bilde
Då Sigmund Husdal kom inn i livet til mor i 1961, og eg og syskena mine samstundes fekk ny stefar, så hende det mykje nytt. Eg overnatta i år i Husdalen for fyrste gong på mange år, og då kom tankane om korleis det var då me starta å reise dit. Husdalen er ein avsidesliggjande gard ein times gange frå Bjørsvik. Du reiste dit, anten med rutebåten eller vart køyrt,  og gjekk så ei ganske bratt stigning opp til Husdalsvatnet, der du anten kunne ro over, eller gå den bratte og til dels glatte stigen opp til Grautevika, der det var kjerreveg resten av vegen. Me ungane lærde snart snarvegane, der du kunne korta inn turen med opptil 10 minuttar. Det du måtte ha med deg, bar du på ryggen og i hendene, så vi måtte ha eit par kvilepausar uansett. Vel oppkomen var det tre hus, der bestemor og bestefar budde i det eine,  Ivar og Olaug budde i det andre saman med ungane sine, og Sigmund hadde kjøpt det nedste huset, og hadde det som ei familiehytte, der også søskena hans kunne vera på vi
Les mer

Fløksand husmorskule

Bilde
Litt frå 60-talet.  Då eg var ferdig med gymnaset i -64, meinte mor at eg måtte kunna koka poteter. Det kunne eg, men forat utdanninga mi skulle vera perfekt, så måtte eg ha eit halvår på husmorskule. Denne skulen var og god å ha både om ein skulle søkje sykepleie eller bli hustellærar. Så eg søkte opptak ved Fløksand husmorskule våren 1965, og kom inn. Skulen var då vel etablert, opna 1909, og nyrestaurert i 1954. Mange kjende personlegheiter har gått her, og eg lærde seinare at Ingrid Espelid Hovig var elev her i 1943, då det ikkje var elektrisitet, og alt måtte kokast på ved og kol i kjellaren. Ho kom tilbake som lærar i 1954, til ein  skule som var i topp stand .  ( Ingrid Espelid Hovig og Olga Leiknes Hopsdal møtes etter 61 år. Dei var kullingar i 1943) Vi fekk ei liste så langt som eit vondt år med alt ein skulle ha med, så mor var engasjert i vekesvis med å sy. Det var sengetøy og håndklær, arbeidsklede, forkle, hette, høvelege sko, og mykje meir som eg ikkje hugsa. Al
Les mer

Hermetisering av middag og frukt, og søndagsdessertar

Bilde
. I dag har vi fryseboksar, og vi kjøper ferskt det meste av året. Vi har det lettvint, og gløymer at for eit par generasjonar sidan var matlaging og husstell  fulltids- jobb. Eg hugsar at mor hermetiserte kjøttkaker med brun saus  og kottelettar. Det var same omstendelege prossessen, med vasking og sterilisering av Norgesglas, koking og steiking av kjøtet som skulle hermetiserast.  Det vart lagt koheit på glasa, og fyllt heilt fullt, og så vart lokket skrudd på. Glasa vart sett i kjellaren, og teke opp til sundagsmiddag  ut over hausten og vinteren. Det kunne vera ein sjangse at maten vart bederva, så ein måtte lukte på, før ein varma det opp. Ellers hermetiserte mor frukt kvar haust. Også der var det vasking og sterilisering av glas, som var oppevart i varm steikeomn til ein skulle bruka dei. Pærer vart skrella og koka i sukkerlake til dei vart møre, og lagt på glas. Ein hella den kokande sukkerlaken over, så glaset vart heilt fullt, og la glaslokket med gummiring på, og skr
Les mer