Donald



Donald Duck var eit blad me leste mykje i min oppvekst. Mor var interessert i at me skulle ha noko å lesa, så i mange år abonnerte  me på bladet, saman med Norsk Ukeblad og Allers. Eg lærde meg tidleg å lesa , og fann mykje glede av dei ulike sogene og figurane i Donald. Ingen snakka om amerikanisering, og  dårleg påverknad frå «over there». Dette var før 1968, før Vietnamkrigen, Marshallhjelpa var nett avslutta, amerikanarane hadde hjelpt oss å vinne over Hitler og nazismen, og var som eit broderfolk som leidde an i  modernitet og velstand. 

Donald Duck var stuereint, ei hjelp i leseopplæringa, og dei mange teikningane sette fantasien i gang.
I vårt hus måtte vi hjelpe til. Det var ein sjølsagt ting, nedervd gjennom generasjonar, og ei dygd av nødvendigheit i eit hus med mange born. Det dreidde seg om oppvask, golvvask, barnepass og handling. Det gjekk litt på omgang, først mellom nest eldste syster mi og meg, seinare vart oppgåvene fordelt på fleire. Ein vaska og ein tørka oppvask, eller ein forhandla seg fram til å ta heile vasken, og så ha fri frå neste.
Tysdag var bladdag, og var ein heldig, kunne ein få blada utlevert måndag ettermiddag, om dei rette var på jobb. Strateg som eg var, forhandla eg meg fram til  handling  måndag ettermiddag, og  tysdag føremiddag,  for då fekk eg blada først. Gjekk ikkje det, og mor måtte  eit nødvendig ærend på butikken, var forhandlingstaktikken å ta « heile oppvasken» mot å få lese Donald først. Anny, søster mi; var tre år yngre, og let seg overtale til det meste. Ja, det hende at eg tok motsett leid og, forhandla fram at ho skulle få lese Donald først mot å ta «heile oppvasken» , og så las eg bladet  på vegen heim.
Far hadde kjøpt sykkel, og eg hadde ein standsmessig liten sykkel, fin til å sykle på og hengje varer på, som langebrød, fisk og mjølkespann.  Den dagen Donald kom,  tok turen lengre tid. Eg utvikla ein fin teknikk til å skyve sykkelen samtidig som eg las. Litt svingete vart ferda, frå vegside til vegside, men både folk og fe ( hest og mjølkevogn), såg eg i så god tid at eg kunne korrigere kursen. Desse dagane var det ikkje tale om å sykle flatstrekkja over Hannisdalsgarden, nei, eg måtte få med meg Donald og Mikke Mus sine siste bravader, så eg bauta med fram oppover medan eg las. Så kunne Anny få bladet etterpå, og tru ho las det først.

Kommentarer

Legg inn en kommentar

Populære innlegg fra denne bloggen

På gamle stigar- i Husdalen.

Bilde
Då Sigmund Husdal kom inn i livet til mor i 1961, og eg og syskena mine samstundes fekk ny stefar, så hende det mykje nytt. Eg overnatta i år i Husdalen for fyrste gong på mange år, og då kom tankane om korleis det var då me starta å reise dit. Husdalen er ein avsidesliggjande gard ein times gange frå Bjørsvik. Du reiste dit, anten med rutebåten eller vart køyrt,  og gjekk så ei ganske bratt stigning opp til Husdalsvatnet, der du anten kunne ro over, eller gå den bratte og til dels glatte stigen opp til Grautevika, der det var kjerreveg resten av vegen. Me ungane lærde snart snarvegane, der du kunne korta inn turen med opptil 10 minuttar. Det du måtte ha med deg, bar du på ryggen og i hendene, så vi måtte ha eit par kvilepausar uansett. Vel oppkomen var det tre hus, der bestemor og bestefar budde i det eine,  Ivar og Olaug budde i det andre saman med ungane sine, og Sigmund hadde kjøpt det nedste huset, og hadde det som ei familiehytte, der også søskena hans kunne vera på vi
Les mer

Fløksand husmorskule

Bilde
Litt frå 60-talet.  Då eg var ferdig med gymnaset i -64, meinte mor at eg måtte kunna koka poteter. Det kunne eg, men forat utdanninga mi skulle vera perfekt, så måtte eg ha eit halvår på husmorskule. Denne skulen var og god å ha både om ein skulle søkje sykepleie eller bli hustellærar. Så eg søkte opptak ved Fløksand husmorskule våren 1965, og kom inn. Skulen var då vel etablert, opna 1909, og nyrestaurert i 1954. Mange kjende personlegheiter har gått her, og eg lærde seinare at Ingrid Espelid Hovig var elev her i 1943, då det ikkje var elektrisitet, og alt måtte kokast på ved og kol i kjellaren. Ho kom tilbake som lærar i 1954, til ein  skule som var i topp stand .  ( Ingrid Espelid Hovig og Olga Leiknes Hopsdal møtes etter 61 år. Dei var kullingar i 1943) Vi fekk ei liste så langt som eit vondt år med alt ein skulle ha med, så mor var engasjert i vekesvis med å sy. Det var sengetøy og håndklær, arbeidsklede, forkle, hette, høvelege sko, og mykje meir som eg ikkje hugsa. Al
Les mer

Hermetisering av middag og frukt, og søndagsdessertar

Bilde
. I dag har vi fryseboksar, og vi kjøper ferskt det meste av året. Vi har det lettvint, og gløymer at for eit par generasjonar sidan var matlaging og husstell  fulltids- jobb. Eg hugsar at mor hermetiserte kjøttkaker med brun saus  og kottelettar. Det var same omstendelege prossessen, med vasking og sterilisering av Norgesglas, koking og steiking av kjøtet som skulle hermetiserast.  Det vart lagt koheit på glasa, og fyllt heilt fullt, og så vart lokket skrudd på. Glasa vart sett i kjellaren, og teke opp til sundagsmiddag  ut over hausten og vinteren. Det kunne vera ein sjangse at maten vart bederva, så ein måtte lukte på, før ein varma det opp. Ellers hermetiserte mor frukt kvar haust. Også der var det vasking og sterilisering av glas, som var oppevart i varm steikeomn til ein skulle bruka dei. Pærer vart skrella og koka i sukkerlake til dei vart møre, og lagt på glas. Ein hella den kokande sukkerlaken over, så glaset vart heilt fullt, og la glaslokket med gummiring på, og skr
Les mer